As it ljocht op muorre en dak sa blinkt,
Dan siikje ik rommer paad;
Dan moat ik de wide fjilden sjen
En hege himmels haad.
Dan jou ik my yn it sneinske folk,
– Har lûke ek sinne en ljocht, –
En wurd mei it klinken fan ús stap
Yn lichte drôge brocht.
En ljochte dagen út âlde tiid
Dy komme my wer yn it sin:
Sjoch heech de sinne! Fergeat er faaks
Syn deiske ommerin?
En it folk bedjert myn wille net:
By in feest passe freonen wol!
Wat sjogg’ hja ferheard: it is har sa frjemd,
Hoe jout him alles gol!
– O, as my natoer ta it heechste ropt,
Dan wit ik fan freonen net;
Dan jou ’k my allinne oan har oer,
Yn myn siken slacht har hert. –
Mar no binne wy it sa mei inoar iens
En stappe er sa moedich op ta,
En oer ús wêzen leit bliere skyn,
En wy laitsje en njunderje sa.