FAN EARBEWIZEN EN ALDE BRIEVEN

No’t ik sa âld wurden bin, wurdt my fan alles taskikt,
Ik haw ‘eare dit en eare dat’ krigen, dêr’t ik my net klear
     foar fielde;
In strjitte moast myn namme hawwe en in skilderstik
     moast myn byltenis fêst hâlde.
 
Mar dat binne as tekens dy’t wat oantsjutte kinne,
     mar gjin wurden hawwe.
Eigen wurden hawwe de brieven dy’t my yn de tiidsrin
     oankomd binne;
Hja jouwe beskie oer wat my oan it herte gong en kinne moed
     en betrouwen jaan.
 
Sa fûn ik in brief fan in ferstoarne freon
     – al neamden wy elkoar ‘achte hear’ –
Oan wa’t ik yn ’e oarlochstiid in fers ta stjoerd hie
     dat noch net printe wie (‘deselde bliuwe’ hjitte it)
Mar wat hy dêr fan sei is te moai om it hjir iepen te lizzen.
 
Soe men weijaan kinne wat men net hat?
Ja, it kin; ik haw it belibbe.
Yn in brief fan in oare freon stiet it:
‘Mei de siele bin ik lokkich klear; ik haw dêr yn mear oan jo
     te tankjen as jo witte.’
Mear as ik wit; ja, yn in brief sil ik net sa heech rikt hawwe;
Mar yn it dicht sil de opflecht fan it eagenblik de siele boppe it
     as eigen bekende heevje kinne.
Sa soe ik dan weijaan kinne wat ik net besiet.