En al dy libbens, mânske galerij!
En elts in blêd yn it Boek, in koart ferhaal,
Mar ’t wint gjin priis, ’t is te konvinsjoneel.

En dochs, en dochs, it hie syn eigen doel:
Opwaachs út d’ ierd’ sa ’t dy dêr lei,
De bloei fan eigentiidske ieu.

Foar my wie der in wurd, in laits;
Eat fan harsels: betrou útsûnderlik!
Hja hienen my yn rjochtlik neibestean.

Sa waard ik opbrocht as in mienskipsbern.
En om my hinne lei de ierde, ryk;
Dêr hie ’k myn stee as einierd bouwersman.