SOENE JO STJERRE MOATTE AS JO NET DICHTSJE MOCHTEN?’
 
Ik wit net, Master, ik wit it net…
Miskien soe ik it noch wol effen úthâlde, as ik gjin oare
     krupsje krige.
Ik soe dochs wol jûns wat sitte meie en de âlde bylden foar my
     oprize litte?
Ik soe dochs wol it jonge ferskinen fêsthâlde meie,
En wêzen en laits wer foar eagen bringe?
Faaks soe ik wol effen perbearje meie hoe’t it klinkt as ik de
     wurden opsis?
En as ik sa yn tinzen wei de pinne opnaam en in pear rigels
     opskreau
Om my dan wer te betinken en troch te krassen en wer op ’e
nij
     wat wurden te siikjen.
Dat soene Jo dochs gjin dichtsjen neame?
 
En as ik dan sa’n fers makke hie – want och, sa soe it neamd
     wurde kinne –
En ik liet it mar yn it skrift stean dat gjinien it witte koe,
Dan soe it ommers gjin dichtsjen hjitte;
En ik soe net dichtsje meie, en dochs in libben man wêze!
 
Mar sa’n fers wol nei de minsken ta,
Mei syn glâns, mei syn libben, mei syn sjongersen
     dûnsersaard;
It wol mei yn ’e rige yn blomsierde parken,
En effen in glim jaan yn donkere keamerromt’,
En soms wol it skrieme om droef ferlitten;
En as dat net mei…
– Mar it wie ommers mar sa’n frage!